کاربرد سمعک ها

تونل (T) و فضاهای نوئل : فضاهای پر شده از مایع، درون اندام کورتی هستند. فضاهای اخیر، اجسام هر OHC را احاطه می کند. تمام فضاهای مایع در اندام کورتی با یکدیگر ارتباط دارند. سطح فوقانی اندام کورتی، تیغه مشبک نامیده می شود . (شکل 5-8 فلش بزرگ). این بخش از صفحات راس سلول های ستونی داخلی و سرها (رئوس) سلول های مویی به طور متناوب با زوائد انگشتی سلول های انگشتی داخلی، سلول های دیترز و سلول های ستونی خارجی (شکل 6-8) تشکیل شده است. اتصالات محکم بین تمام سلول های که تیغه رتیکولوم را تشکیل می دهند وجود دارد. بنابراین تونل و فضاهای Nuel در ارتباط با فضای آندولنف نیستند. مطالعات متعددی نشان داده است که مایع اندام کورتی سمعک  ، پری لنف و یا شبیه پری لنف (در ترکیبات یونی) می باشد.

زوائد محیطی (فیبرهای عصبی میلین دار (MNF) سلول های گانگلیون مارپیچی تا زمانیکه بوسیله مجموعه ای از حفره های کوچک در غشای قاعده ای بنام habenulea perforate وارد اندام کورتی می شوند، دارای میلینی هستند ( H : شکل 5-8 را ببینید.، پلیکان های کوچک) که نسبت بهICH ها در موقعیت تحتانی قرار دارد. درون اندام کورتی ، رشته های عصبی ، تشکیل دستجاب بدون میلین در موقعیت تحتانی IHC (یعنی دسته جان مارپیچ داخلی [ISB])، درون فضای تونل (یعنی دستجات مارپیچ تونل  [TSB] و در موقعیت تحتانی نسبت به هر کدام از ردیف های OHCs (یعنی دستجاب مارپیچ خارجی [OSB] می دهند. (شکل 5-8).

در اغلب آماده سازی های بافتی، TM کوچک شده و از موقعیت invivo ی خود جابجا می شود که بدلیل دهیدراسیون می باشد. با توجه به دستکاری های آماده سازی ، ویژگی ها متعددی از TM شامل لبه های جانبی تیز شده و مخروطی و نوار هانس که بعنوان یک بیرون زدگی کوچک و تیره از سطح تحتانی خود مشاهده می شود، قابل رویت است . 

سلول های مویی داخلی و خارجی:

اختصاصیت اندامک های درون سلولی و همچنین سطح IHC ها و OHC ها می تواند در میکروگراف های انتقال الکترون بخوبی مشاهده گردد. (شکل 7-8). IHC دارای یک اندام فلاک مانند، یک هسته مرکزی اندامک هایی مثل میتوکندری ها و لیزوزوم ها می باشد که در سیتوپلاسم پراکنده هستند. درست، قسمت تحتانی سطح راسی سلول، ساختاری با تراکم الکترون است که صفحه کوتیکولار (CP) نامیده می شود، اختصاصیت سطح راسی (یعنی استرئوسیلیاسی) سلول که به درون فضای آندولنف بیرون می زند. شبیه به میکروویلی موازی طویل شده می باشد.

ریز ریشه ها به درون صفحه کوتیکولار از هر استرئوسیلیوم بیرون می زنند. بر روی IHC ها، سه تا چهار ردیف استرئوسیلیا در یک خط نسبتاً مستقیم آرایش یافته اند که در یک راستای راسی- قاعده ای متمایل شده اند (شکل 6-8).

استئوسیلیا از لحاظ طولی به کوتاه ترین در ناحیه میانی و بلندترین در ناحیه جانبی سلول درجه بندی می شود. در محیط invivo (درون بدن جاندار)، بلندترین استرئوسیلیاها در ارتباط با ناحیه جانبی HS هستند. اتصالات محکم بین ستون داخلی و راس IHC و همچنین سلول حاشیه داخلی و IHC یافت می شود.

در برش عرضی جاییکه رشته های عصبی بر پایه سلول مویی تشکیل سیناپس می دهد، رشته های عصبی قابل مشاهده اند. فضای تونل (T) در ناحیه جانبی جسم ستون داخلی دیده می شود (شکل 8-7a). OHC طویل و استوانه ای بوده و به همراه هسته خود، نزدیک به پایه سلول قرار گرفته است. پایه هر OHC و انتهای عصب آن، درون منطقه جام شکل (D) سلول دیترز قرار می گیرد. اندامک های درون سلولی (یعنی میتوکندری، لیزوزوم و میکروبادی ها) در منطقه ای که در ناحیه تحتانی صفحه کوتیکولار است تجمع می یابند. یک گروه از میتوکندری ها در ناحیه تحتانی هسته ، این منطقه که در آن پایانه عصب تشکیل سیناپس می دهد را پر می کند. یک ردیف تنها از میتوکندری در مجاورت غشای پلاسمایی سلول یافت می شوند. بر روی OHC ها، سه تا پنج ردیف از استرئوسیلیا در یک الگوی W یا v شکل بر روی سطح سلول آرایش پیدا می کنند. (شکل 6-8). استرئوسلیا بر روی OHC ها، همچنین از لحاظ طولی به اندازه متوسط در ناحیه جانبی درجه بندی می شوند. در invivo ، سرهای یلندترین استرئوسیلیا (یعنی جانبی ترین) در TM قرار می گیرند.